Wiecie, o czym słyszałam
najczęściej, jak zaszłam w ciążę i urodziłam?
- Wyśpij się póki możesz, bo później to będzie bieda!
- Nie jedz kapusty/czekolady/lodów/psów/baraniny/wołowiny/jedzenia, bo dziecko będzie bolał brzuch!
- Pamiętaj, 2 pary rajstop, 3 warstwy spodni i gruba, puchowa kurtka, o czapce nie zapominaj, bo przecież to, że na dworze jest 20 stopni nie oznacza, że nie będzie wiało! A to oznacza PRZEZIĘBIENIE(teraz w głowie powinno Ci się pojawić takie dramatyczne, filmowe dam, dam, dam, DAM)!
- Musisz mieć czysto, bez względu na wszystko! Nawet, jeśli jest czysto- nie jest, więc nie spoczywaj na laurach!
- A jak zacznie gadać ooooo, jakie to będzie słodziutkie! Te pierwsze słowa, pierwsze „mama”, drugie „tata”(mama ZAWSZE jest pierwsze, nawet jak wcześniej coś mówi to na pewno bełkocze).
- Seks? Hohoho, kochana....
- Dziewczynki są takie urocze, te różowe sukieneczki, lalki, spódniczki...awww!
To wszystko brzmiało
gorzko-słodko i w sumie nie najgorzej, przecież wszystkie matki
jakoś sobie radzą, prawda?
Cóż.... no u mnie
wyszło troszkę inaczej, niż mi wróżyli.
Ad.1: „Wyśpij się
póki możesz, bo później to będzie bieda!”\
No, wyśpij się. Bo
dziecko wstaje w nocy. I trzeba karmić, przebierać, lulać. To
mówili wszyscy.
Ale nikt nie uprzedzał,
że to będzie trwało kilka lat, a nie kilka miesięcy....
Dopóki Chochlik była
niemowlakiem było względnie łatwo- bo potrzeby były proste do
zaspokojenia. Ale co zrobić, jak 4 latka budzi się w nocy,
przychodzi i oznajmia, że ona spać nie pójdzie bo musi narysować
chomika? Albo zjeść płatki(o 3:24 w nocy?!?!?!?!?)? Albo idzie do
babci?
I nie da się wcale tak
łatwo położyć z powrotem spać.
Ponadto ma zadziwiająco
perfekcyjne wczucie godzinowo-senne. Poszła spać o 20-tej? Jea,
wstajemy o 6 rano! Poszła spać o 1 w nocy? Jea, wstajemy o 6 rano!
Nie spała pół nocy? Jea, 6 rano to moja godzina!
I nie to, żeby to trwało
jak była niemowlakiem czy coś. To trwa nieprzerwanie od 4 lat. W
weekendy też.
Jak raz pospałam do
8-mej to odkryłam, że jednak normalni ludzie nie muszą pić 4 kaw
dziennie na rozbudzenie.
Ad.2: „Nie jedz
kapusty/czekolady/lodów/psów/baraniny/wołowiny/jedzenia, bo
dziecko będzie bolał brzuch!”
Generalnie to nie powinno
się jeść niczego. Bo wszystko zabija/powoduje bóle/daje
raka/ucieka/ma duszę/zawiera sproszkowany róg jednorożca. I
absolutnie wszystko szkodzi dziecku. Ale dawaj mu wszystko do
jedzenia, bo przecież musi się przyzwyczajać, nie?
Wiecie, o co chodzi?
W sumie ja nie mam tego
problemu, bo moje dziecko je ziemniaki i kluski. TYLKO.
Nie żebym chciała, żeby
tylko to jadła, ale nie bardzo mam wybór...
Ad.3: „Pamiętaj, 2
pary rajstop, 3 warstwy spodni i gruba, puchowa kurtka, o czapce nie
zapominaj, bo przecież to, że na dworze jest 20 stopni nie oznacza,
że nie będzie wiało! A to oznacza PRZEZIĘBIENIE(teraz w głowie
powinno Ci się pojawić takie dramatyczne, filmowe dam, dam, dam,
DAM)!”
Dziecko to mały beton.
Serio. I jeśli Ty w 28 stopniach zakładasz podkoszulkę, szorty i
sandałki, to dlaczego Twoje dziecko na Boga ma założoną czapkę,
kurtkę i zimowe buty...?!
Moje dziecię miało
głęboko w swoich słodkich, pulchniutkich 4 literach to, co
sugerowały mi inne mamy. Moje dziecię wykorzystywało absolutnie
każdą chwilę, żeby pozbyć się
ubrania/skarpetek/czapki/butów/wierzchniej warstwy skóry i latać
jak je genetyka stworzyła.
Moje dziecię jest małym,
cholernym ekshibicjonistą. I nie przejmuje się tym, że według
reszty społeczeństwa już dawno powinna umrzeć na grypę, tyfus i
przeciąg. Że powinno być opatulone od góry do dołu bo jest
kretynem i nie wie, kiedy mu zimno.
Moje dziecię pomimo tego
choruje raz na ruski rok, nawet jak- o zgrozo!- nie ma CZAPKI.
Moje dziecię nie
pozwalało mi na bycie społecznie akceptowaną matką, bo ono wie
lepiej co powinnam. Nawet jak nie wie.
Ad.4: „Musisz mieć
czysto, bez względu na wszystko! Nawet, jeśli jest czysto- nie
jest, więc nie spoczywaj na laurach!”
Próbowałam. Serio.
Chciałam być Perfekcyjną Panią Domu.
Ale ciężko nią być,
gdy dziecko bunkruje resztki jedzenia w koszu z zabawkami, jakbym go
nie karmiła czy co(kluskami i ziemniakami, pozwolę sobie
przypomnieć). Wiecie jakie to uczucie, gdy odkrywacie resztki
kanapki z JAJKIEM w koszu z zabawkami?
Ja wiem. Nie polecam.
I dzieci serio liżą
wszystko. Naprawdę WSZYSTKO.
Ad.5: „A jak zacznie
gadać ooooo, jakie to będzie słodziutkie! Te pierwsze słowa,
pierwsze „mama”, drugie „tata”(mama ZAWSZE jest pierwsze,
nawet jak wcześniej coś mówi to na pewno bełkocze).”
To jest bardzo słodkie i
urocze.
Przez pierwszy rok.
Później modlisz się,
żeby choć przez chwilę nie słyszeć głosu swojego dziecka.
Podczas pisania tego posta gdzieś w tle można było usłyszeć:
- A co robisz? Dlaczego
piszesz? A o czym piszesz? A mogę pisać z Tobą? A dlaczego nie?
A kiedy skończysz? A co to? Mama, chcę pić! Nie, Ty mi podaj!
Mama, a kiedy wraca tata? A dlaczego? A mogę do niego iść? A
dlaczego? Tralalala, słonko, słonko, wstawaj z biedronkami...
lubię kluski. Mama, mogę kluski? Mama, kocham Cię! Chcę się
przytulić! Albo nie. Mama, co robisz? A mogę pisać z Tobą? A
dlaczego? Mama, dostałam dziś naklejkę w przedszkolu! Ale wczoraj
nie dostałam... a wiesz, że Dżesika ma taką samą bluzę jak
ja???
To tylko jakieś 2 minuty
tego, co wydostało się z mojego dziecka. Pisałam jakieś 20-30
minut.
Nie przytoczę swoich
odpowiedzi, bo obowiązuje mnie cenzura społeczno-literacka.
Ad.6: „Seks? Hohoho,
kochana....”
Spodziewałam się, że
nie będzie łatwo, połóg i te sprawy. Spodziewałam się, że
dziecko będzie jakąś przeszkodą. Spodziewałam się, że moje
libido spadnie na jakiś czas.
Nie spodziewałam się,
że we własnym domu będę próbowała zażyć chwili intymności
modląc się, żeby dziecko nie zaczęło stukać w drzwi. Bo dziecko
wie ZAWSZE.
A po całym dniu
słuchania śpiewanej na całe gardło piosenki „AJ EM SPESIAL!!!!”
nie jesteś w stanie jej wyrzucić z głowy. Nawet w takiej chwili. I
wcale nie czujesz się „spesial”...
Ad.7: „Dziewczynki są
takie urocze, te różowe sukieneczki, lalki, spódniczki...awww!”
Dopóki nie poznałam
mojej córki nie sądziłam, że w ciągu 5 minut można 20 razy
rozpłakać się z powodu kanapki z serem. Bo nie lubi się sera, ale
dalej chce się zjeść kanapkę z serem. Ale w sumie i tak się
cieszyć, że się dostało kanapkę z serem. Którego się nie lubi,
więc trzeba zapłakać. No ale kanapka jest, więc radość. Ale z
serem.... NIE CHCĘ INNEJ, JA CHCĘ Z SEREM!!!
Nikt też nie wspominał,
że już w tak wczesnym wieku następuje rozdzielenie kolorystyczne.
Bo to jest ZŁY RÓŻOWY I ONA NIE BĘDZIE NOSIĆ TEJ SUKIENKI!!!
Ale spodnie w takim samym
kolorze już założy. Oczywiście jutro to też będzie ZŁY RÓŻ i
wtedy założy sukienkę.
I nie założy nic, co
nie jest różowe. Chyba, że jest niebieskie i z Frozen.
Bo wiadomo, że najlepiej
bawi się w wyścigi samochodowe w koronkach i z tiarą na czole.
I niestety jest jeszcze
za młoda, żeby jej wyjaśnić, że niestabilność emocjonalna nie
jest seksi.
